Rzeczy niemożliwe załatwiam od ręki - cuda zajmują mi trochę czasu.

Cudotwórcą co prawda nie jestem ale lubię szyć dla przyjaciół. Dla Ali lubię szyć szczególnie bardzo, ponieważ szyjąc dla niej czuję się jakbym szyła dla siebie ;)

Ostatnio przeżywam jakiś kryzys egzystencjalny gdyż po przeglądnięciu szafy stwierdziłam: "po co mi kolejna sukienka"? No właśnie - po co? Podobno od przybytku głowa nie boli ale jeśli masz 15 sukienek a tak naprawdę chodzisz w 3 po po cholerę szyć kolejne?!
Powinnam skończyć szyć to to zaczęłam, np. sukienkę z jedwabiu. Leży skrojona od zeszłego roku.

Wracając do Ali to uszyłam jej prostą sukienkę z jedwabiu indonezyjskiego. Bardzo lubię z niego szyć (kupuję stacjonarnie) bo jest dużo łatwiejszy w obsłudze niż np. popularna żorżeta. Poza tym jest lejący się, gładki, miękki, występuje w bajecznych wzorach i kolorach oraz nie gniecie się mocno. Po praniu wystarczy przeprasować żelazkiem i gotowe. Słowem: nosić i prać - do znudzenia. Ala na wzór przyniosła tunikę z Greenpointu (obie lubimy tę markę), za krótką do pracy ale dobrą do legginsów. Na jej podstawie zrobiłam wykrój, przedłużyłam gdzie trzeba i uszyłam kwiecistą sukienkę. Sukienka ma tylko zaszewki piersiowe. Jest luźna ponieważ nie ma zamka - jak w oryginale. 

 

 

Następnie uszyłam dobrze wszystkim znany kardigan Angie - tym razem w eleganckiej  odsłonie. Tkanina to marchiano - żorżeta podobna do kaszmiru, z którego szyłam rudą sukienkę ze Złotego Kroju. Materiał sprawia wrażenie bezproblemowego ale to tylko pozory. Trzeba się z nim dość delikatnie obchodzić ponieważ można go nieźle ponaciągać.

Z resztki marchiano skroiłam prostą bluzkę bez rękawów. Pasowałaby idealnie do Angie tworząc tzw. bliźniak. Mam nadzieję, że wyjdzie... gdyż mam niebywały wprost talent do psucia rzeczy prostych, takich których rzekomo nie da się zepsuć ;)

Pozdrawiam!
Sus