W obronie "spędów rodzinnych".

Muszę się Wam do czegoś przyznać: lubię wesela, komunie i urodziny czyli  tzw. "spędy rodzinne". Fajnie choć czasem wyskoczyć z jeansów, pójść do fryzjera a potem wskoczyć w coś eleganckiego. Nie chodzi o to żeby się pokazać - chodzi o to, żeby poczuć się kobieco, bardziej zadbać o siebie (porządny makijaż), o uczesanie (wizyta u fryzjera) i tak zwyczajnie spotkać się z dawno niewidzianymi krewnymi. No i oczywiście potańczyć i pobawić się choć przy Staśku to praktycznie niemożliwe.

Wesela, komunie i wszelkiego rodzaju jubileusze od dłuższego czasu wzbudzają negatywne uczucia, szczególnie wśród osób młodych. Mówią, że chodzi tylko o to, żeby się pokazać, pochwalić nowym autem, kasą, kiecką itd. Z pewnością sporo osób faktycznie tak do tego podchodzi (wiadomo - leczą kompleksy) ale muszę wziąć w obronę te nieszczęsne "spędy rodzinne" i coś Wam opowiedzieć. Kilka lat temu przeglądałam z moją mamą stare fotografie rodzinne, takie sprzed 60 lat. Było na nich wesele moich dziadków (przeżyli razem 66 lat). Oglądałyśmy jak wyglądały ciotki i wujkowie, którzy już dawno odeszli gdy coś rzuciło się nam w oczy: weselny image! Na weselu wszyscy goście byli elegancko ubrani. Przodowały oczywiście kobiety ubrane w swoje najlepsze, wyjściowe stroje. Nie byłoby w tym może nic dziwnego gdyby nie fakt, że to były "chłopki" czyli proste kobiety ze wsi. I chyba nikt nie robił afery, że ciotka Waleska założyła swoją najładniejszą sukienkę i "chciała się pokazać". Uroczystość to zacna i przez szacunek do Młodej Pary należało ubrać się elegancko.
Można? No jasne, że można! Poza tym wtedy na takie wiejskie wesele spraszało się całą wieś i była to jedna z nielicznych okazji aby dobrze zjeść i oczywiście suto wypić ;)

Także nie ma co uciekać przed "spędami rodzinnymi", wystarczy popatrzeć na nie z innej strony i nie dopisywać osobnych scenariuszy,  które nie zawsze pokrywają się z rzeczywistością.

Nam też ostatnio wypadło wesele. Trochę stresowaliśmy się zachowaniem krnąbrnego i upartego Staśka (OK, ja się stresowałam) ale postanowiliśmy pójść. Była to też okazja aby usiąść do maszyny i coś sobie uszyć. Od dawna chciałam wykorzystać kupon jedwabiu satynowego, który zalegał od kilku lat na półce.
Długo myślałam co z niego uszyć, bałam się zniszczyć tę szlachetną tkaninę. Stwierdziłam, że chcę prostą sukienkę, oczywiście szybką i bezproblemową w szyciu. Tralalaaaa....
Krój owszem prosty ale jedwab jest wymagający i kapryśny i przysięgam, że kilkakrotnie miałam ochotę rzucić całe to szycie w kąt i udać się do sklepu na zakupy ;)
Winę za ten totalny chaos należy przypisać overlockowi, który raz po raz strajkował podczas obrzucania szwów. Na szczęście historia skończyła się dobrze ale póki co jestem na overka obrażona i nawet go jeszcze nie wyczyściłam.

Wykrój pochodzi z Anny - mody na szycie nr 2/2013 (góra modelu 28). To prosta sukienka z odcinaną górą, paskiem w talii i szerokim dołem. W oryginale dół sukni miał być krótki ale ponieważ od dłuższego czasu jestem zakochana w maxi sukienkach - u mnie jest długi do kostek. Nieco go też przerobiłam i prócz marszczenia zrobiłam też po dwie kontrafałdy z przodu i z tyłu. Musiałam też wszyć krótką podszewkę aby sukienka nie prześwitywała. I to byłoby na tyle :)

Pozdrawiam!
Sus